Bir süredir yine uzun uzun rüyalar görüyorum. Genellikle uyandığımda bana kendimi tuhaf hissettiren rüyalar. Gün boyu etkisini dalga dalga göstermeye devam edebilen rüyalar. Yine de rüyasız uykuların o garip karanlığından, dipsiz boşluğundan daha iyi gibi geliyor bana onları görmek. Yaşamakta olduğumu fark ettiriyor bir nebzede olsa. Uyurken bile. Uyanıkken, uyuyan yaşamıma rağmen.
Kabusları bile o karanlık, rüyasız uykulardan daha az korkutucu buluyorum bu sebeple. Bazen başımın ağrımasını sevmem gibi birşey. ''Cogito ergo sum'' diyemiyor insan her zaman. Biraz daha dürtelenmek istiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder